Η προσπάθεια για να συνοψιστούν σε μια αναφορά όσα συνοδεύουν το μύθο, τις ιδιότητες και την παρουσία της Aloe από το βάθος του χρόνου έως τις ημέρες μας, αποδεικνύεται πολύ δύσκολα εγχείρημα και κρύβει πολλές εκπλήξεις. Εκατομμύρια αναφορές, χιλιάδες ιατρικές εργασίες από πανεπιστήμια και επιστημονικά κέντρα, αλλά κύρια η ακλόνητη πίστη των ανθρώπων σε όλες τις εποχές ανά τους αιώνες, μαρτυρά  πως όντως είναι ένα «μυθικό φυτό».  

Οι πρώτες αναφορές για την Aloe εμφανίζονται παλαιότερα από 2000 π.χ. σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Ελλάδος, της Ρώμης, της Ινδίας της Κίνας αλλά και της Αμερικανικής ηπείρου. Εθεωρείτο ένα θαυματουργό θεραπευτικό φυτό. Η καταγραφές των ιδιοτήτων της υπάρχουν σε τοιχογραφίες, σε παπύρους και βιβλία.  Άλλες αναφέρονται σε μύθους, άλλες σε πραγματικά γεγονότα όπως η αναφορά για χρήση από τον Μέγα Αλέξανδρο το 333 π.χ και την κατάληψη της νήσου Socotra ή «Διοσκορίδιος νήσος» όπου ήταν αυτοφυής για την απρόσκοπτη προμήθεια και χρήση της από το στράτευμα του.

Ο πατέρας της ιατρικής ο Ιπποκράτης πρέσβευε την «ανάγκη να θεραπεύσουμε το όλο», συνιστούσε την Αλόη για στομαχικά έλκη, τριχόπτωση και πολλά άλλα . Επίσης πολλοί Ιατροί της αρχαιότητας όπως ο Θεόφραστος ο Ερέσιος, ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος, ο Διοσκουρίδης  ο Κέλσιος, ο Ρούφιος ο Εφέσιος, ο Γαληνός, χρησιμοποιούσαν την Aloe για θεραπευτικούς λόγους.

Η πρώτη λεπτομερής αναφορά στο «Περί ύλης Ιατρικής» του Διοσκουρίδη από τον 1ο αιώνα μ.χ. παρέμεινε στους αιώνες οδηγός για τη χρήση της.

«Δύναμην έχει στυπτικήν, ξηραντικήν των σωμάτων… κοιλίας λυτικήν και στομάχου αποκαθαρτικήν… Και ίκτερον αποκαθαίρει και έλκη καταστέλλει… θεραπεύει δε κονδυλώματα και ραγάδας… Αιμορραγία ίστισι τας εξ αιμορροϊδων.. Αίρει και πελιώματα και ψωροφθαλμίας και κανθών κνισμούς.. Επέχει και ρεούσας τρίχας και ούλα και πάντα τα εν στόματι αρμόζει…

Το Ευαγγέλιο Κατά Ιωάννην (ιθ' 39-40)."Ήλθε δε και Νικόδημος ... φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης. Έλαβαν ούν το σώμα του Ιησού και έδησαν αυτό εν οθονίοις μετά των αρωμάτων ... ". αναφέρεται στην Lignin Αλόη η οποία χρησιμοποιείτο για θυμίαμα και ταρίχευση των νεκρών. Ιδιαίτερα διαδεδομένη στο Μεσαίωνα η χρήση της αλόη επουλώνοντας εγκαύματα, τραύματα,  σαν διατροφικό συμπλήρωμα και υπακτικό.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε στα πλοία του γλάστρες αλόης και την ονόμασε «γιατρός στη γλάστρα». Ιατροί όπως Dominique Larry, Παράκελσος, ήταν υποστηρικτές της Aloe όμως η σύγχρονη επιστημονική έρευνα άρχισε από τους Smith & Steakhouse to 1851. Σταθμός για τη έρευνα ήταν οι παρατηρήσεις του διάσημου οφθαλμιάτρου Vladimir Filatov (1875-1956) με την θεωρία του για την αλόη, ως βιολογικού διεγέρτη . Ο Israel Brekhman χρησιμοποίησε τον όρο adaptogens δηλαδή προσαρμογόνο για να εξηγήσει τη ρυθμιστική δράση της στον οργανισμό.  Ο  Dr. Creston Collins (1935) την χρησιμοποιούσε για εγκαύματα και ο Dr. Rowe για επούλωση πληγών από ακτινοβολίες Roentgen, ο Bill Mc Analley ανακάλυψε τον πολυσακχαρίτη acemannan με αντιική δράση.

Το όνομα Aloe Vera ή Αληθινή Αλόη μάλλον προέρχεται από την αραβική λέξη alloeh που σημαίνει « λαμπερή πικρή ουσία ». Φυτό της ερήμου, των θερμών τροπικών περιοχών, ομοιάζει με κάκτο, ανήκει στην οικογένειας των κρινοειδών ( Liliaciae ), ομάδας (Aloaceae) με άνθη διαφόρων χρωμάτων, από ανοικτό πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί ή κόκκινο. Συγγενής με το κρεμμύδι, το σκόρδο και το σπαράγγι.  Υπάρχουν περισσότερες από τριακόσιες ποικιλίες Αλόης, η πιο διαδεδομένη είναι η Aloe Vera Barbadensis Miller, και λιγότερο η Arborescens, η Vulgaris κλπ. Η πλειονότητα των υπολοίπων δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Τα φύλλα είναι πλατιά και ομοιάζουν με λόγχη και έχουν μικρά αγκάθια και από τις δύο πλευρές.

Καλλιεργείται σε μεγάλες ερημικές εκτάσεις με συνθήκες βιολογικής  καλλιέργειας. Συλλέγονται τα φύλλα μετά από 3 χρόνια με τα  χέρια για να μην καταστραφεί το φυτό. Ακολούθως μεταφέρονται στο χώρο επεξεργασίας όπου πλένονται επιμελώς τα φύλλα, σκουπίζονται και αποφλοιώνονται για να αφαιρεθεί το εξωτερικό από τα τέσσερα στρώματα του φύλλου.

Τα τέσσερα στρώματα είναι:

• Ο εξωτερικός φλοιός με φωτοσυνθετική λειτουργία, σκληρή σύσταση,  πράσινο χρώμα. Περιέχει την αλοΐνη η οποία έχει καθαρτικές ιδιότητες και πρέπει να απομακρύνεται από το εσωτερικό gel λόγο της τοξικότητας της.
•  Ο υποφλοιώδης χυτώνας (sap) με ινώδη σύσταση, πικρή γεύση για την προστασία του φυτού.
•  Το στρώμα της κόλλας (latex) πλούσιο σε πολυσακχαρίτες όπως acemannan.
• Το εσωτερικό παρέγχυμα (πολφός) το οποίο είναι διάφανο υγρό σαν ζελατίνη ( gel της αλόης) και περιέχει εκτός της μεγάλη ποσότητα νερού και τα περισσότερο από 160 θρεπτικά και θεραπευτικά συστατικά.

ΑΛΟΗ ΒΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
Για να κατανοήσουμε τους διάφορους τρόπους με τους οποίους Aloe Vera μπορεί να λειτουργήσει είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τα συστατικά του φυτού. Τα γνωστά συστατικά περιέχονται περίπου στο 1 % του φυτού, ενώ το υπόλοιπο είναι νερό. Η συνεργική όμως δράση αυτών των ουσιών, καθιστά μεγαλύτερη την αποτελεσματικότητα από ότι θα αναμενόταν από τη μεμονωμένη επίδραση κάθε ουσίας.
Τα φυσικά και χημικά συστατικά της χωρίζονται σε 12 κατηγορίες:
1) Αμινοξέα, 2) Ανθρακινόνες, 3) Ένζυμα, 4) Λιγνίνη 5) Μέταλλα & Ιχνοστοιχεία
6) Σάκχαρα, Μονο και Πολυσακχαρίτες 7) Μαλικό οξύ 8) Σαλικυλικό οξύ
9) Σαπωνίνες 10) Στεροειδή – Λιπαρά οξέα 11) Βιταμίνες 12) Λεκτίνες.
Ο συνδυασμός και η συνεργική δράση όλων των συστατικών της αλόης προσφέρει τις μοναδικές θεραπευτικές ιδιότητες δρώντας σε πολλαπλά επίπεδα.

Η αλόη αποτελεί μια φυσική πηγή θρεπτικών και θεραπευτικών συστατικών και όχι  χημικών όπως συμβαίνει σε πολλά συμπληρώματα διατροφής του εμπορίου ή σε χάπια). Έχει αναφερθεί ότι από όλα τα φάρμακα που κυκλοφορούν παγκοσμίως η αλόη περιέχει το 25% των συστατικών τους, σε φυσική μορφή και όχι χημική ή το  25% όλων των φαρμάκων περιέχουν συστατικά της Αλόης!

Αναλυτικά:

1) ΑΜΙΝΟΞΕΑ. Οι απαραίτητοι δομικοί λίθοι των πρωτεϊνών, 8 κύρια και 11 συμπληρωματικά πρέπει απαραίτητα να μπουν στον οργανισμό από τροφές και η αλόη περιέχει 7 από τα 8 κύρια: (i) ισολευκίνη, (ii) λευκίνη, (iii) λυσίνη, (iv) μεθιονίνη, (v) φενυλαλανίνη, (vi) θρεονίνη, (vii) βαλίνη, (viii) τρυπτοφάνη. Επίσης από τα μη βασικά περιέχει:  αλανίνη, αργινίνη, ασπαραγγίνη, κυστεΐνη, γλουταμινικό οξύ, γλυκίνη, ιστιδίνη, προλίνη, σερίνη, τυροσίνη, γλουταμίνη.

2) ΑΝΘΡΑΚΙΝΟΝΕΣ. Στο φλοιό και το παρέγχυμα της αλόης βρίσκονται δώδεκα ανθρακινόνες που θεωρούνται ότι έχουν ισχυρή καθαρτική δράση, παυσίπονες, αντιϊκές, αντιβακτηριακές και αντιμυκητιασικές ιδιότητες:

• Αλοινικό οξύ – Αντιβιοτικό
• Aloe Emodin - Αντικαρκινικό, βακτηριοκτόνο
• Αλοΐνη - Αναλγητικό, αντιβακτηριδιακό, αντιιϊκό
• Ανθρακίνη - Αντιβιοτικό, αντιφλεγμονώδες
• Ανθρανόλη - Αντιβιοτικό
• Μπαρμπαλοΐνη - Αντιβιοτικό, αναλγητικό
• Χρυσοφανικό οξύ - Μυκητοκτόνο του δέρματος
• Αλόε Εμοδίνη - Βακτηριοκτόνο, αντικαρκινικό
• Εστέρας του κιναμμωνικού οξέος - Αναλγητικό, αναισθητικό
• Αιθέρια έλαια - Αναλγητικό
• Ισομπαρμπαλοΐνη - Αναλγητικό, αντιβιοτικό
• Ρεσιστανόλ - Βακτηριοκτόνο

 
3) ΕΝΖΥΜΑ. Τα ένζυμα συμμετέχουν σε όλες τις λειτουργίες του οργανισμού, στον  μεταβολισμό  των σακχάρων και των λιπών, αλλά και σε πολλές άλλες αντιδράσεις που γίνονται μέσα στα κύτταρα μας. Η αμυλάση διασπά τους υδατάνθρακες και η λιπάση διευκολύνει την διάσπαση και απορρόφηση του λίπους, άρα η αλόη βοηθά την πέψη. Επίσης η λιπάση απομακρύνει τα τριγλυκερίδια από τα τριχοειδή αγγεία. Η φωσφοκινάση συμβάλλει στην επιδιόρθωση των μυών. Η κρεατινίνη δίνει ενέργεια στους μύες και μειώνει την κόπωση. Η καταλάση αποτρέπει τον σχηματισμό ελευθέρων ριζών.

4) ΛΙΓΝΙΝΗ. Πιστεύεται ότι η δράση της έχει σχέση με το μεταβολισμό και την παχυσαρκία. Θεωρείται ότι βοηθάει στη διεισδυτικότητα των καλλυντικών προϊόντων στο δέρμα.

5) ΜΕΤΑΛΛΑ. Τα μέταλλα είναι βασικά για την ομοιόσταση και την λειτουργία οξεοβασικής ισορροπίας  Στο τζελ της αλόης βρίσκονται τα παρακάτω:

• Ασβέστιο Ca: Θεμελιώδες στοιχείο για τα οστά, τους μυς, την καρδιά και τα δόντια
• Χαλκός Cu: Βασικό συστατικό των ερυθρών αιμοσφαιρίων
• Σίδηρος Fe: Το βασικό συστατικό της αιμοσφαιρίνης που συμβάλλει στη μεταφορά του οξυγόνου στους ιστούς
• Μαγνήσιο Mg: Βοηθά στην οστεοποίηση και την ενεργοποίηση ενζύμων, στη λειτουργία των μυών και δρα ως αντικαταθλιπτικό
• Κάλιο Κ: Θεμελιώδες στοιχείο για την οξεοβασική ισορροπία του οργανισμού
• Φωσφόρος Ph: Βοηθά στο σχηματισμό των οστών και στην οξεοβασική ισορροπία
• Νάτριο Na: Θεμελιώδες στοιχείο για την οξεοβασική ισορροπία του οργανισμού.
• Ψευδάργυρος Zn: Ενεργοποιεί τα ένζυμα. Επιταχύνει την επούλωση των τραυμάτων, βοηθάει στη διατήρηση πνευματικής διαύγειας, στην υγεία των οστών και των δοντιών και στη φυσιολογική λειτουργία του ανοσοποιητικού, του πεπτικού και του αναπαραγωγικού συστήματος

6) ΣΑΚΧΑΡΑ (ΜΟΝΟ- & ΠΟΛΥΣΑΚΧΑΡΙΤΕΣ). Ο χυμός της αλόης περιέχει μονοσακχαρίτες αλλά και πολυσακχαρίτες. Η ιδιαιτερότητα της μακράς αλυσίδας των σακχάρων, που λέγονται βλέννο-πολυσακχαρίτες, είναι η κατεξοχήν ομάδα συστατικών η οποία χαρακτηρίζει τη μοναδική θεραπευτική, διεγερτική δράση της αλόης στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού.

7) ΜΑΛΙΚΟ ΟΞΥ.  Συμμετέχει στην παραγωγή ενέργειας στα κύτταρα του οργανισμού.

8) ΣΑΛΙΚΥΛΙΚΟ ΟΞΥ. Αποτελεί τη βασική χημική ουσία της ασπιρίνης.

9) ΣΑΠΩΝΙΝΕΣ. Είναι φυσικές ουσίες με καθαρτικές και αντισηπτικές ιδιότητες.

10) ΣΤΕΡΟΕΙΔΗ & ΛΙΠΑΡΑ ΟΞΕΑ. Ο χυμός της αλόης περιέχει τέσσερα τέτοια στεροειδή που ο χημικός τους τύπος μοιάζει με αυτόν της κορτιζόνης και έχουν αναλγητικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Τα λιπαρά οξέα ενισχύουν τη δράση των βιταμινών C και E.

11) ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ.  Βιταμίνη Α (β-καροτένιο ή ρετινόλη), Βιταμίνη Β (θειαμίνη) Βιταμίνη Β2  (ριβοφλαβίνη), Βιταμίνη Β3 (νιασίνη), Βιταμίνη Β6 (πυριδοξίνη), Βιταμίνη Β12 (κυανοκοβαλαμίνη), Βιταμίνη C (ασκορβικό οξύ), Βιταμίνη Ε (τοκοφερόλη).

12) ΛΕΚΤΙΝΕΣ. Είναι πρωτεΐνες που μπορούν να ενεργοποιήσουν κληρονομούμενους αυξητικούς παράγοντες στα κύτταρα, να διεγείρουν την παραγωγή λεμφοκυττάρων και να βελτιώνουν  την λειτουργία τους  ενισχύοντας έτσι την άμυνα του οργανισμού.